Huwebes, Oktubre 11, 2012

Rahuyo




Sabado, habang ako'y sakay sa isang pampasaherong jeepney patungo sa kung saan, may sumakay na mag-iina. 

Kita ang kapayakan sa kanilang pamumuhay, subalit hindi mababakas ang anumang pag-aamot ng higit sa naroroon. Nakakaaliw pagmasdan habang ang munting paslit ay patuloy sa pag-ngasab sa isang pirasong mangga, hindi inda kung ito ma’y hindi pa nahugasan.

Matibay naman ang sikmura niya sa ganoon, palibahasa ay bihasa nga. Maya-maya pa’y walang anumang inagaw ng musmos ding kapatid upang magbaon ng malaking kagat, at kagyat ding ibinalik. Ako’y nagalak sa nakita kong ito.

Bigla kong naalala ang buhay noong hindi pa ako nalalayo sa probinsiya. Ang aking kamusmusan na inadornohan ng payak ngunit maliligayang mga sandali.

Maya-maya pa, ang eksena ay hinalinhan ng pagsakay ng mamang pagkarami-rami ng kargada. Mahaba-habang sandali rin kaming nakahimpil habang hinihintay maikarga ang lahat ng kanyang mga dala.

Hindi ko napigilan ang mapangiti, paano’y sako-sakong kamoteng kahoy at bugkos ng mga talbos ng kamote at dahon ng sili ang kanyang bitbit. Pawang mga ani niya ang mga iyon. Napakasagana. Nakakagalak.

Minsan pa’y sumingit sa aking balintataw ang eksena sa tabing-ilog habang kami’y nagtatampisaw sa malinaw na tubig (bagaman ito unti-unti nang nahahaluan ng maduming lupa, na nagpapalabo dito ng kagyat).


Kung palalawakin ang pag-iisip, ang mga taong ito’y hindi maliliit, hindi kaawa-awa. Naging ganoon na lamang sapagkat hinayaan nating maging gayon ang dikta ng lipunan sa kanila.

Ang kakulangan sa salapi, kagamitan at intelektwal na kaalaman ay hindi kasalatan. Ang tunay na kasalatan ay yaong kakulangan sa paggalang sa sarili, sa patuloy na pagtingin sa sarili bilang mababang alagad ng lipunan. Ang kasalatan ay yaong pagkaganid na manguna sa iba at magkamal ng makamundong kayamanan, ito ma’y mangahulugan ng pagkasira ng iba.

Ang mga taong ito’y siyang tunay na kainggitan, sapagkat sila’y inosente sa makamundong paghahangad. Ang dapat sa kanila’y tingalain at turuang pahalagahan ang sarili upang hindi ihambing ang sinasabing kasalatan sa elitistang pamumuhay.

Hindi nila dapat ikintal sa isip na sila’y kaawa-awa at dapat tulungan, manapa’y turuan silang mag-isip kung paano magiging kapaki-pakinabang sa iba at sa lipunan. Ang dapat itatak sa kanila ay ang isiping sila ang dapat tumulong at hindi ang tutulungan.

Siguro kung ganito ang isipin ng lahat ng tao, masaya ang mundo. Kontento eh. Pero kung ganito nga eh di wala nang mundo… paraiso na yun.

Walang komento:

Mag-post ng isang Komento